Tiada kelas yang lebih menyeronokkan melainkan daurah bersama Pak Syeikh...
Tiada lepak yang lebih 'masyuk' melainkan usrah...
Tiada stay up yang lebih fokus melainkan ketika mabit bersamaMu...
Tiada sukan yang lebih menyegarkan melainkan mukhayyam...
Tiada gathering yang lebih menceriakan melainkan ketika muktamar...
Tiada perbincangan yang lebih ilmiah melainkan nadwah...
Tiada santai yang lebih mengasyikkan melainkan rehlah...
Inilah yang saya rasa kebelakangan ini. Biarpun kadang kala saya cuba menghadirkan diri dalam event yang memang saya minati seperti forum liga bola sepak, kelas keibu bapaan dan banyak lagi. Namun tiada satu pun yang mampu menandingi keasyikan yang Allah kurniakan ketika menghadiri program tarbawi. Malahan, dalam satu-satu ketika saya terpaksa bermujahadah melawan nafsu untuk menhadirkan diri ke mana-mana program tarbawi. Lazimnya, di penghujung program, rasa nikmat yang tak terhingga dikecapi. Sentiasa rasa belum cukup puas. Masih merasakan dahaga pada pengisian yang entah bila penghujungnya. Inilah kemanisan iman dan amal. Bukan sahaja terasa manis ketika menuntut ilmu malah terasa manis juga ketika mempraktikkan ilmu.
Kebelakangan ini saya sering teringat kisah-kisah menarik ketika saya menuntut dahulu. Terus terang saya katakan, banyak pengalaman yang saya perolehi tidak mungkin dapat ditemui jika saya melanjutkan pengajian di tanah air. Bukan hendak berlagak, tetapi inilah hikmah di sebalik 'tercampaknya' saya ke bumi Uncle Sam. Terus terang saya katakan, saya tidak pernah meletakkan negara Amerika Syarikat sebagai pilihan utama saya. Malah, sepanjang 4 tahun di sana saya sentiasa menghitung hari bilakah pengajian saya akan tamat.
Ketika saya berada di semester kedua, saya telah berkenalan dengan seorang pelajar sarjana yang baru tiba dari Jordan. Namanya Khaldoun dan umurnya dalam lingkungan lewat 30an. Ketika itu beliau masih bujang. Saya sering menemuinya di masjid. Antara rutin saya selepas solat ialah bertilawah Al Quran sebanyak dua muka surat. Saya akan membuka muka surat secara rawak dan terus membaca dua helai muka surat. Tujuan saya berbuat demikian untuk melancarkan bacaan Al Quran saya. Secara lazimnya, surah Al Baqarah dan surah-surah lazim dalam juz 30 adalah agak mudah untuk dibaca berbanding surah-surah daripada juz 10 hingga 19.
Tabiat Khaldoun pula ialah bersandar di dinding masjid sambil mendengar bacaan saya. Ini membuatkan saya berasa segan dan memperlahankan bacaan saya. Terus beliau meminta saya menguatkan suara bacaan supaya beliau dapat mendengar bersama. Akhirnya saya tergerak untuk bertanya mengapa beliau gemar sangat mendengar bacaan Al Quran saya. Terus terang saya katakan bacaan saya bukanlah sedap mana pun. Malah, saya tidak mempelajari langsung ilmu tarannum. Makna kata, bacaan saya dengan orang lain pun sama sahaja. Beliau hanya menjawab bacaan Al Quran orang Malaysia sedap belaka. Lebih menarik lagi beliau bertanya kepada saya,
"Do you understand what you recited just now?"
Saya rasa terpukul dengan soalan tersebut. Lazimnya saya hanya membaca Quran terjemahan hanya ketika di rumah dan tidak di masjid. Beliau terus menceritakan intisari kandungan ayat-ayat yang saya bacakan sebentar tadi. Subhanallah, satu pengajaran yang sangat baik daripada ayat-ayat yang telah saya bacakan sebelum itu.
"Till now I'm still amazed how the non Arabs embraced Islam", ujar Khaldoun.
"Why?" saya cuba memahami apa yang sedang beliau fikirkan.
"Al Quran was revealed in Arabic. Hadis was also recorded in Arabic. The non Arabs do not speak neither understand the language. But they outnumbered the Muslim Arabs. It is even weird to see them more obedient than the Muslim Arabs."
Sekali lagi saya dapat merasa tamparan tersebut. Benar, kebanyakan orang Melayu Islam hanya menurut sahaja (taqlid) dengan amalan ibadah tanpa mencari dalilnya yang bersumberkan Bahasa Arab. Itu jika dilihat daripada sudut ibadah. Bagaimana pula daripada sudut aqidah? Memang tidak boleh dinafikan lagi saya benar-benar Islam mengikut keturunan sahaja. Jika ditanya mengapa Islam itu benar pun belum tentu saya dapat menjawab dengan lancar. Persoalan beliau sangat mudah dan penuh padat. Mustahil bagi mana-mana manusia untuk mempercayai sesuatu melainkan setelah benar-benar hadam dan faham perkara tersebut.
"You know what, brother. This is a proof that Islam is a true religion. Even though you don't understand the source, but your heart just couldn't resist the truth. Even the blind can 'see' it clearly the difference of al haq and bathil"
Benar, inilah bukti kebenaran Islam. Biarpun tidak memahami Bahasa Arab, namun ia tidak menghalang daripada kebenaran itu terserlah dengan begitu jelas. Ini menaikkan semangat saya untuk terus mempelajari Bahasa Arab. Malah, hati saya semakin menyintai Bahasa Arab. Jika singgah makan tengahari di kedai Arab, saya akan cuba berbicara dalam Bahasa Arab bersama mereka. Malangnya mereka lebih suka berbahasa Inggeris.
"Dan aku (Nabi Hud) tidak meminta imbalan kepadamu atas ajakan itu. Imbalanku hanyalah dari Tuhan seluruh alam" (As- Syu'ara : 127)
No comments:
Post a Comment